De kleding van mijn moeder

Mis­sen als een ronde vorm, een boek dat gaat over verder lev­en na het ver­lies van een dier­bare, een boek dat beeldende kun­st ver­stren­gelt met levensvragen.

Rit­ue­len.

Mijn moed­er stierf toen ik 18 jaar oud was, en er werd daar­na weinig meer over haar gespro­ken, alsof ze niet alleen dood was gegaan maar ook hele­maal uit ons lev­en was verd­we­nen. Wat onmo­gelijk is.
Ik wilde het gemis goed mak­en. Wat kon ik doen?
Er kwa­men herin­ner­in­gen naar boven, hoe ik met haar mee ging met haar om nieuwe kled­ing te kopen: een mais­gele jurk, een groene feestjurk met col, haar broek­pak dat relaxt en ele­gant tegelijk was.
En ik besloot om de kled­ing, zoals ik me die herin­nerde na te mak­en. Als een hom­mage, als een dank je, voor mijn moed­er.
Aida, mijn naai-juf, hielp met patro­nen teke­nen. Ze vertelde me lat­er dat ze een hard hoofd had in mijn plan, te moeil­ijk, maar ze reageerde vol opti­misme: ​’dat gaan we doen’.
Soms begon ik wel 5 keer opnieuw aan een kled­ingstuk.
Dat is een belan­grijk onderdeel van een rit­ueel: het kost moeite. Net als bij een cadeau, iets weggeven moet een beet­je pijn doen.
Wat het me bracht?
Die kled­ing was mijn band met haar en het past bij haar. Veel van wat ze deed was eigen­lijk de hob­by van mijn vad­er: brid­gen, zeilen, …
Zij kon ook goed kled­ing mak­en, maar wij als kinderen, wilden alleen kled­ing uit de winkel, van C en A. Zo ondankbaar.

Stof zoeken, patro­nen teke­nen, naaien, opnieuw begin­nen. Tijd die ik op deze manier door­bracht met mijn moed­er, niet zozeer med­i­tatief, vaak luis­ter­de ik een pod­cast. Toch ver­bond het ons.