Dodi Espinosa : Sharp Edges

Sharp Edges

Op een exposi­tie van Dodi Espinosa (1985, Mex­i­co) gaat het er niet zachtzin­nig aan toe: twee gevouwen han­den zijn gespi­etst aan een lange puntige speer, een slang loert naar een oog, rechts­boven in een heftig-blauw tableau heft een hand een hak­bi­jl op en in het werk Won­der­land lijken bal­lon­nen te zweven, maar bij nad­er inzien lijken ze nog meer op touwen om iemand op te knopen die op mys­terieuze manier zijn gaan zweven in de ruimte. Een schaar is in een beton­blok gesto­ken en heet Walk­er maar kan geen stap verzetten. Het is geïn­spireerd door het beeld ​‘L’ homme qui marche’ van Rodin dat een krachtige man laat zien zon­der hoofd en zon­der armen. De koele ver­sie van Espinosa sug­gereert een geweld­dadi­ge han­del­ing en hij wilde het beeld gen­der­loos en uni­versel­er mak­en. Daar staat de schaar in een exposi­tie met als titel Sharp Edges: het gaat om ons alle­maal. Al die werken vol lit­tekens en dreig­ing zijn onderdeel van een pro­ces van heal­ing.
Om te genezen van oude won­den is het vol­gens Espinosa nodig om naar bin­nen te keren, om door de pijn heen te gaan en zo dat verleden langzaa­maan los te lat­en. Espinosa gebruikt voor dit pro­ces graag de term ​‘Sja­man­is­tis­che Chirurgie’. Hij gelooft in de genezende kracht van kun­st, in het sja­man­is­tis­che poten­tieel van de kun­st bij het helen van won­den.
Die over­tuig­ing vormt het fun­da­ment voor zijn prak­tijk, waar­bij hij zichzelf als proef­per­soon of voor­beeld gebruikt om ver­vol­gens te komen tot een uni­verseel werk.
Deze houd­ing vereist uiter­ste eerlijkheid en grote moed om de diepten van de duis­ter­n­is te betre­den en gecon­fron­teerd te wor­den met die din­gen waar we eigen­lijk liev­er voor weg lopen. 

Zijn kun­st wil het stig­ma rond die duis­tere din­gen uitwissen. Zijn kun­st gelooft in duis­ter­n­is om uit te komen bij licht en vrij lev­en. ​‘Er is schoonheid in de donker­ste momenten van het lev­en’ zegt Dodi. Essen­tieel in deze exposi­tie is het werk El Exta­sis, gebaseerd op de hangende man uit de tarot. Ter­wi­jl hij naar bene­den duikt opent hij zijn buik. ​‘Visu­al­iz­ing what is at the core may seem a very indi­vid­ual point of view, but to me it is real­ly the oppo­site. The man is try­ing to under­stand what we all have in com­mon. That is why I gave it this title El Exta­sis. To me it is real­ly about try­ing to estab­lish a con­nec­tion’.
tekst Hanne Hagenaars