Eén, recente aanwinsten voor de collectie hedendaagse kunst, De Domijnen Sittard

Sit­tard is uit­geroepen tot de groen­ste stad van Ned­er­land, het is ook een van de eerste ste­den die stad­srecht­en kre­gen, rijk aan mon­u­menten dus, en voet­balploeg For­tu­na speelt er. Maar er is meer. De Domi­j­nen is een nieuw gebouw waarin de bib­lio­theek is gehuisvest maar waar ook de col­lec­tie beeldende kun­st is onderge­bracht, de kun­st van het spraak­mak­ende muse­um ​’Het Domein’. Om de exposi­ties daar te zien stapte graag in Sit­tard uit. Op de nieuwe plek zag ik de col­lec­tie opstelling gemaakt door con­ser­va­tor Roel Arkestei­jn. Met de aankopen stelt hij vra­gen bij ​’de staat van Ned­er­land’: hoe kijken we tegen migranten aan, het antropoceen en diver­siteit. Als we over der­tig jaar zouden terugk­ijken, wat waren dan de kwest­ies die er toe doen? Dat is de richtli­jn waarop Roel zijn keuzes baseert, en het brengt een verza­mel­ing indrin­gende en onge­makke­lijke werken samen.Nog voor ik de drem­pel van de kun­stru­imte over ben zie ik een réclame neon in de kleuren van de Ned­er­landse vlag met de tekst: ​‘Asiel­zoek­ers zijn okay’. een werk van Domenique Him­mels­bach de Vries. Ik ken zijn werk: in aller­lei ste­den zag ik op onverwachte plekken portret­ten op papi­er hangen, in trafo­huis­jes, achter ramen lege muren. Ze zijn onderdeel van ​‘A paper mon­u­ment for the paper­less’, een project dat meer zicht­baarheid wil gener­eren voor deze anon­ieme groep onge­doc­u­menteer­den. Iedereen kan de hout­snede portret­ten van deze vluchtelin­gen op te vra­gen om ze rond te plakken. Dit project van Him­mels­bach is aangekocht door Arkestei­jn en de portret­ten zijn hier te zien op protest­bor­den. Wat een fan­tastis­che aankoop. Ook hangt er de inmid­dels beroemde vlag van Joto Cas­tro, Lon­don call­ing, 2012. Met de Brex­it voor de deur kri­jgt deze vlag een enorme lad­ing: het is een plei­dooi om de boel bij elka­ar te houden, de ver­bon­den­heid van Europa wordt met vei­lighei­dsspelden in stand gehouden. Er is werk van Joseph Semah, geboren in Bag­dad, die mid­dels zijn werk het gedacht­en­goed van zijn groot­vad­er (van de Baby­lonis­che Joden in Bag­dad) wil voortzetten. Een roep om ver­draagza­amheid temid­den van de Islam en het Joden­dom. Er is een werk van Oto­bong Nkon­ga, geboren in Nige­ria over het kolo­nial­isme. Zij onder­zoekt over het kolo­nial­isme, ideeën over land en de waarde ver­bon­den aan natu­urlijke hulp­bron­nen. ​‘Mij inter­esseert het wat, waar en waarom’, zegt de kun­ste­naar. Het mon­u­men­tale werk van Berlinde de Bruy­ckere dat ze maak­te voor Sons­beek, werd in 2001 aangekocht. Het is een sleutel­w­erk, dat zwaar beschadigd raak­te maar ger­estau­reerd is, en nu weer opgesteld. Een schri­j­nend en ook beangsti­gend werk. Het toont ons het lev­en in al zijn kwets​baarheid​.De meest recente aankoop van Roel Arkestei­jn betre­ft een tekst die gaat over de geschiede­nis van Native Amer­i­cans. Hij heeft het recht­streeks bij de kun­ste­naar aangeschaft op basis van een afbeeld­ing, de teken­ing wer­den met de Fedex in Sit­tard bezorgd. Een gedurfde aan­pak maar wat zijn ze fan­tastisch. En die gok kun je wagen als je bek­end bent met het oeu­vre van de kun­ste­naar. De fem­i­nis­tis­che, lijfe­lijke kun­st van Kiki Smith, enkel hier te zien in Ned­er­land. Nan­cy Spero. En zo kan ik wel door­gaan. De col­lec­tie cirkelt om thema’s als de kwets­baarheid van de mens en vertrekt vanu­it soci­aal engage­ment. Maar hoe komt Arkestei­jn aan die uit­zon­der­lijke werken uit ver­schil­lende delen van de wereld. Arkestei­jn heeft een uit­ge­breid en uniek netwerk en hij gaat alti­jd in gesprek met de kun­ste­naar, Zo kan hij met weinig mid­de­len toch veel bereiken.Een mooi voor­beeld is de kun­st van her­man de vries. Dat lijkt miss­chien saai want vele musea hebben werk van hem in de col­lec­tie. Arkestei­jn zocht Her­man de vries op in zijn ate­lier en ter­loops kwam ter sprake dat de vries al zijn hele lev­en iedere dag een hasj pijp­jes rookt. De per­soon­lijke verza­mel­ing hasjpi­jp­jes komt recht­sreeks uit zijn ate­lier. Het ziet er uit als stuk­je uit een etno­grafisch muse­um. De verbin­te­nis van her­man de vries met de natu­ur doet hem goed passen in deze col­lec­tie en de hasjpi­jp­jes doen ook terugver­lan­gen naar Ned­er­land als vri­jhaven.
Op naar de vol­gende collectiepresentatie.