Olga Balema bij Fons Welters

Olga Bale­ma bij galerie Fons Wel­ters in een ten­toon­stelling zon­der titel met werken die ook alle­maal geen titel hebben. De werken zien er onhandig uit met stof of ander mate­ri­aal als nepleer van pvc, dat de struc­tu­ur van iets anders draagt, zoals het patroon van een dier of gecapi­ton­neerde bank. Online zie ik dezelfde werken in een exposi­tie met juist een lange titel: ​‘None of the beau­ty of the land­scape can reach her pupils any­more’. Ook bij deze werken is de schoonheid van het orig­i­neel ver weg, de objecten doen eerder denken aan de bank van mijn oma of het interieur van een nacht­club. Het interieur waar je zulke struc­turen tegenkomt is een eigen plek om te schuilen van de buiten­wereld. Het lijkt te gaan om het moment dat je schoonheid van de buiten­wereld niet meer kunt observeren, het moment dat het inner­lijk het overneemt.
De werken zijn onge­makke­lijk.
Ik vind ze fan­tastisch.

Olga Bale­ma at gallery Fons Wel­ters in an unti­tled exhi­bi­tion with works that also all have no title. The works look clum­sy with fab­ric or oth­er mate­r­i­al such as faux PVC leather, which car­ries the struc­ture of some­thing else, such as the pat­tern of an ani­mal or padded sofa. Online I see the same works in an exhi­bi­tion with a long title: ​’None of the beau­ty of the land­scape can reach her pupils any­more’. The beau­ty of the orig­i­nal is also far away in these works, the objects are more rem­i­nis­cent of my grand­moth­er’s couch or the inte­ri­or of a night­club. The inte­ri­or where you encounter such struc­tures is its own place to hide from the out­side world. t seems to be about the moment when you can no longer observe the beau­ty of the out­side world, the moment when the inner takes over.
The works are uncom­fort­able.
I think they’re fantastic.