het Parool
2 februari 2017

Eige­naar: Elske Geeve (70), docent com­mu­ni­catie, gepen­sioneerd (ze kocht het werk met haar man Diet­mar Gedexnus)
Wat: een oliev­erf­schilder­ij door Cor­rie Koekoek, 1992
Voor: 4500 gulden, in opdracht geschilderd

Als er brand komt dan neem ik de hond mee en dit schilder­ij. Bei­den zijn onmis­baar in mijn lev­en. Elke dag ben ik als het ware in gesprek met mijn twee zonen die me aankijken vanaf het doek. Ze zijn zo goed getype­erd, Lars is intro­vert en stelt van jongs af aan filosofis­che vra­gen over het lev­en en zijn jon­gere broer Elmar is meer extravert en een doen­er. Ze zijn als porse­lein en tegelijk is hun blik zo intens. Ze zat­en mid­den in die beeld­schone peri­ode die de puberteit heet. Ik wilde dat breek­bare lat­en vast­leggen.
Oor­spronke­lijk kom ik uit Indone­sië en we waren geld aan het sparen om het land te bezoeken, om ken­nis te mak­en met mijn roots. In plaats van die reis hebben we dit schilder­ij lat­en mak­en. Mijn roots vind ik nu bij mijn Indis­che fam­i­lie die heel warm en hecht is.
Ik ben op zoek gegaan naar een kun­ste­naar, maar mijn man en ik waren het ner­gens over eens. Ten slotte kwa­men we uit bij Cor­rie Koekoek. In haar ate­lier stond een drieluik van drie punkers met grote kuiv­en, maar zo kwets­baar. Pre­cies wat er onder al die lagen zwart ver­bor­gen zit, maak­te zij zicht­baar.
Onze zonen hebben zes keer mod­el gezeten. Cor­rie kreeg hele­maal de zenuwen van hen, want ze droe­gen steeds andere kleren. Ook maak­te ze foto’s van hun han­den en gezicht.
Elmar zit op een bank, maar de diepte klopt niet hele­maal, hij hangt meer dan hij zit. Het licht komt van achter, waar­door hun gezicht­en in de schaduw bli­jven. Zo zacht. De haren zijn paars, roze, geel, groen, al die tin­ten mak­en één kleur. Ik vind Cor­rie Koekoek geweldig. Dit zijn ze, niet zozeer in gelijke­nis, maar zo ont­moet je ze.’

Foto’s Char­lotte Odijk