Julie Béna: Rose Pantopon and the Wheel of Fortune

Godin For­tu­na draait aan het wiel, soms geeft ze het een flinke zwiep, soms legt ze haar hand erop tot het bij­na tot stil­stand komt, en zo beïn­vloedt ze het lev­en van ons ster­velin­gen. Het lot kan plots ons haar doen uit­vallen of ons een erfe­nis van een onbek­ende oud­tante bezor­gen. Het Rad van For­tu­in in de ten­toon­stellingsruimte 1646 draagt namen van vrouwen, van pros­tituees, een anatomiste die wereld­beroemd was om haar wassen mod­ellen, schri­jf­sters, film­per­son­ages zoals bijvoor­beeld Log Lady, de vrouw die in de tele­visieserie Twin Peaks een stuk hout met zich mee draagt en als medi­um de voor­spel­lende bood­schap­pen van het hout doorgeeft. Nie­mand neemt haar serieus, die gek! Njin­ga Mban­di, nooit van geho­ord? Ik ook niet (deze koningin van Ndon­go en Mtam­ba leefde in de 17^e eeuw, kleed­de zich als man en had haar eigen harem van aantrekke­lijke jon­gens). Het Rad van For­tu­in duidt dat we lang niet alti­jd con­t­role hebben over de omstandighe­den van ons lev­en. En het Rad van For­tu­in is ook een spelshow op TV die een platvlo­erse invulling geeft aan de oude betekenis­sen. Over­al ter wereld draaien de kan­di­dat­en aan het wiel om ver­vol­gens de vraag van de quiz­mas­ter te beantwoorden.

De film begint. In een prachtige open­ingss­cene betre­den drie vrouwen het toneel in zwierige goud­kleurige broeken. Show­time! Ieder bevri­est even in een pose voor ze hun plek innemen achter een grote houten wolk, waar­bij enkel hun gezicht­en te zien zijn door een uit­geza­agd ovaal. Een hand houdt een glas vast en zil­v­eren naam­bor­d­jes bun­ge­len aan een ket­tinkje. Deze drie vrouwen vor­men het koor, als in een Griekse tragedie, dat de komst van Pan­to­pon Rose intro­duceert en haar per­soon lat­er bevraagt en becom­men­tarieert. Rose zelf zwi­jgt als de ruïne van een orakel.

Don’t be strangers, move clos­er. Please.
Today we will tell you a sto­ry. Mmmm

Een stortvloed van vra­gen:
Have you ever been a fruit bas­ket?
Have you ever thought to be a mon­key?
Have you ever had the sen­sa­tion of already being there?
Have you ever rec­og­nized the unknown?

Han­den steken door een zwart gordi­jn heen. Ze imiteren gebaren, van de Boed­dha, van Chris­tus, een rap­per, een betweter, al die bezw­erende en zege­nende gebaren die ver­wi­jzen naar een andere ver­sie van lots­beschikking. Geloof­ssys­te­men. Denksystemen.

Rose (gespeeld door Julie Béna) komt op onder begelei­d­ing van een te opgewekt muziek­je, en zit­tend op een kruk beant­wo­ordt ze iedere vraag met een vast­gevroren lach, als van een stew­ardess die in de econ­o­my class een pas­sagi­er in Hawaï hemd en korte broek een glas cham­pagne moet weigeren. Het spel moet immers door­gaan, de illusie van een vliegreis naar een fijn, exo­tisch oord. No prob­lems please. Die plas­tic lach moet dat alle­maal voorkomen en waar­mak­en. Ik bli­jf hak­en op die lach, die fake lach van Pan­to­pon Rose irri­teert me, dat onechte staat me tegen. Zo’n lach is het ultieme bedrog.

Vol­gens filosoof Hen­ri Berg­son wortelt een lach in het moment waarop je je realiseert dat er iets niet klopt, een fric­tie in het menselijk gedrag. Vol­gens hem is iets komisch als een mens de eigen­schap­pen van een automaat ver­toont. De lach schudt je dan wakker. Maar Pan­to­pon Rose is zelf de machine. Het is niet komisch, het is uiterst onge­makke­lijk. Het stom­pzin­nige lachen van Rose Pan­to­pon past per­fect in de opzet van de scene en dat is even slikken. ​‘Lachen gaat met een zekere ongevoe­ligheid gepaard,’ schri­jft Maarten Door­man, ​‘want wie zich te veel in een ander ver­plaatst, kan niet meer om die ander lachen.’
De fake glim­lach wordt afgewis­seld met beelden van de dromen van een pro­jec­ton­twikke­laar. Glanzend vast­goed. De daaropvol­gende dans slaat Rose haar armen en benen uit als een gemech­a­niseerde mens, als een nagalm van een optre­den van Kraftwerk, als een uit­put­tende, lastig vol te houden dans. ​‘It’s a mirage’ klinkt het zin­derend op de achter­grond. Deze eigen­ti­jdse Rose is een robot ver­sie van een echt, voe­lend mens, die fake lach dus, en dat is waarom het zo irri­teert.
Die onechte lach bli­jft als ze More Than a Woman van de Bee Gees play­backt − in de Sat­ur­day Night Fever ver­sie − en met een lange blonde pruik op Rasp­ber­ry Beret danst. Een paal­dans in het half­donker. Muziek over­schree­uwt de ver­lei­d­ing. Iedere act is een over­weg­ing van wat Rose niet is en wat ze zou kun­nen zijn.

Wie is Pan­to­pon Rose? In Naked Lunch van William S. Bur­roughs wordt ze ter­loops, in een enkele zin genoemd, als een schim, een lucht­spiegeling, als een gedacht­e­spin­sel van een oude junkie. Zo’n zin die je opvangt en die in je gedacht­en voort­sud­dert om een reeks asso­ci­aties op gang te bren­gen, genoeg om een serie werken op te baseren. Instinc­tief pikt ze het op. ​‘Ja, wie zou ze kun­nen zijn?’ moet Julie Béna gedacht hebben.


Haar werk­wi­jze heeft ondanks, of juist dankz­ij deze eerste intuïtieve gewaar­word­ing van Rose overeenkom­sten met het ontstaan van het boek: Bur­roughs werk­te tij­dens een tien­tal jaren van reizen aan Naked Lunch, dat zich steeds verder en anders ontwikkelde. Zijn vrien­den Gins­berg en Ker­ouac schreven er aan mee. Het was een boek dat nooit af was, dat vele voor­lop­ige ver­sies kende, tot de uit­gev­er drin­gend om een defin­i­tieve ver­sie vroeg. Toen was het bin­nen twee weken gereed. Zo komt het dat er vele ver­sies zijn, iedere uit­gave is weer anders.
​‘Have you seen Pan­to­pon Rose?’ van Julie Béna is een door­lopende reeks exposi­ties (films, per­for­mances, ani­maties, enscener­in­gen enz.) die zich net als Naked Lunch steeds aan­past aan plaats en tijd. Ze voegt haar ver­sie toe aan een bestaande reeks ​“Ros­es”: een song van de band Ther­a­py (Trou­blegum, 1994), een doc­u­men­taire van Andrea di Cas­tro en een gedicht van William Burroughs.

Call Pano­pon Rose
For a tingly doze
For a warm blan­ket of snows
For an end to your woes
For an up from your lows
Make friends from your foes
Call­ing Pan­to­pon Rose+

De vra­gen van het koor gaan als­maar door maar de wereld die ze bevra­gen wordt steeds leg­er.
Have you ever had a prob­lem with your body? Yes maybe. Per­haps. And
What do you do to avoid bad luck?
I cir­cle three times before going to bed. I’m gonna get some cof­fee
Do you know George Clooney?
He is a real starfish. He loves whisky. He is get­ting mar­ried, To Julia, No to Rose. No Julia. AAAAHHHH!

Het zijn vra­gen die zomaar in de tram of bus opgepikt kun­nen zijn, flar­den van gesprekken die tot een sce­nario zijn ver­w­erkt. Maar Rose laat zich niet ken­nen, zij is onken­baar. Béna gebruikt haar eigen ver­sie van de Cut-Up Method van Brion Gysin. ​‘In the sum­mer of 1959 Brion Gysin cut news­pa­per arti­cles into sec­tions and rearranged the sec­tions at ran­dom. Min­utes to Go result­ed from this ini­tial cut-up exper­i­ment. Min­utes to Go con­tains unedit­ed unchanged cut-ups emerg­ing as quite coher­ent and mean­ing­ful prose’, noteerde zijn vriend Burroughs.

William S. Bur­roughs is schri­jver in de jaren zes­tig, de tijd van reizen, van geestver­ruimende mid­de­len en het zoeken naar de zin van het bestaan. Pan­to­pon is een drug, een zuiver mengsel van opi­at­en, bedacht door de far­ma­ceutis­che gigant Hoff­man-La Roche.

Do you use drugs? Alco­hol?
Have you ever tried Whisky? Spir­its? Wine?
Sprit, are you there? (…)
Do you know that that, o that can be deli deli delirious.

How do you know I am real?
I am not real, rose, I am just like you. (..)
You came from a dream.

In de roes van psy­che­del­i­ca kun­nen totaal nieuwe ideeën opdoe­men, andere vergezicht­en kun­nen zich ope­nen, omdat je buiten de bek­ende cog­ni­tieve vaardighe­den om wordt meege­zo­gen in een stroom van exis­ten­tiële ervaringen.

Rose Pan­to­pon in haar immer wis­se­lende ver­schi­jn­ing, in de eigen­ti­jdse enscener­ing van the­ater en revue, laat zien dat de werke­lijkheid vele kan­ten kent, en dat twi­jfel de meth­ode is om je niet te lat­en opsluiten door een sys­teem. Je kunt immers niet zek­er zijn van de ​‘waarheid’, ieder sys­teem neemt zijn eigen waarheid mee. Stel vra­gen bij ieder gedachte­goed, van de Boed­dha, van Jezus met zijn onder­wi­jzende en bezw­erende gebaren, de rap­per, en stel vra­gen bij het koor dat je lev­en wil sturen.
We lat­en ons ben­eve­len door een scala aan opper­vlakkighe­den, een dans, een game, een ver­lei­d­ing, om maar niet de diepte in te gaan.

What is the most beau­ti­ful thing that you have ever seen? A light­bulb.
Where does the salt go after death?
Tell me a joke, make me laugh!! Why Why Why?

Miss None, een zwevende pruik, gaat in gesprek met de antropo­morfe pin­da, Mr. Peanut. Deze twee hosts wor­den voorgesteld aan de hand van wat ze niet zijn. Geen kom soep, geen para­plu, geen wan­del­stok. Luchtige tekeninget­jes zweven over het scherm.
De hartverov­erende ani­matie wasemt niet­sigheid. Mr. Peanut was het com­mer­ciële icoon van het Amerikaanse bedri­jf Planters. Kun­ste­naar Vin­cent Trasov adopteerde hem als zijn alter ego en hij trad al tap­dansend op in een pin­da­pak van papi­er-maché. Lat­er waagde Mr. Peanut zelfs een poging om burge­meester van Van­cou­ver te wor­den, met de volledi­ge sup­port van Bur­roughs die toe­val­lig ter plekke was.
De ani­matie is een repeterende aankondig­ing van een afwezige voorstelling. De gast, Rose, komt niet opda­gen. Het koor in de vorm van drie car­navaleske oog­maskers neemt haar plaats in, al blijken ze opeens vertrokken naar New York. Er bli­jft niets over. Het vac­uüm. For peanuts! Het lege bestaan, het angst­wekkende niets.
Even lijkt Rose toch aan­wezig, maar uitein­delijk blijkt: ​‘Rose only appears in the questioning.’

Julie Béna komt op in een ele­gante ver­sie van een boeven­pak met een zwarte cape.

Do you remem­ber? Stuk­jes uit haar lev­en bor­re­len op.
Ze zingt zin­nen uit de Bho­hemi­an Rhap­sody die ze als kind al luis­terend opv­ing. Ze kon de woor­den nauwelijks ver­staan en er was geen inter­net om het op te zoeken. Hoe ontroerend, deze onbe­holpen zang.
Is this the real life? Is this just fan­ta­sy?
Caught in a land­slide, no escape from reality

Na iedere herin­ner­ing geeft Pan­to­pon Rose ons, de kijk­er, een snaaks lach­je, een onderon­sje. ​‘Do you remem­ber? Up to this point it is a true sto­ry, I promise’. Een vette knipoog, wij weten met elka­ar wel beter.
Pan­to­pon Rose danst, zingt en speelt met de feit­en.
Over het auto­bi­ografis­che Empire of the Sun, een relaas van zijn jeugd in Lunghua, schreef JG Bal­lard: ​‘Mijn lev­en gezien door de spiegel van mijn fic­tie die geïn­spireerd is door dat lev­en.’
Zo is het en niet anders.

Wat Béna ons voorschotelt is een vreemde mix, er is onzin, er zijn diepe vra­gen. We denken ons verleden te ken­nen maar het ken­nen ver­schuift voort­durend. Haar spel tast de gren­zen af van wat echt, bek­end en betrouw­baar is. Het onder­zoekt in al zijn the­ater-facetten de vraag wat nu eigen­lijk echt is, en het is een voors­tel voor een andere waarheid, die van het vra­gen, het accepteren van de onzek­er­heid. En dat alti­jd onder voor­be­houd.
Maar ook is er de angst voor de leegte die het werk oplaadt, de angst die zich ver­schuilt in de stortvloed aan onzin opmerkin­gen over wie van whisky of tequi­la houdt, wie gay is, waar je de beste taco’s kunt eten en wie Rose nu eigen­lijk is. De leegte die zich open­lijk verbindt met Miss None en Mr. Peanut.
Béna speelt ver­rukke­lijk, in iedere lach, in het zin­gen, het dansen, het vertellen, in het voor­lezen van het gedicht, ​‘water water cold cold’.
Hoe ver­taal je onzek­er­heid? Hoe ver­taal je leegte?
What is your sto­ry?
True as it can be fake.

ROSE PAN­TO­PON AND THE WHEEL OF FOR­TUNE

An exhi­bi­tion by Julie Béna in The Hague at 1646

The God­dess For­tu­na spins the wheel. Some­times force­ful­ly and at oth­er times her hand brings the wheel to a prac­ti­cal stand­still. This is how she influ­ences the lives of us mere mor­tals. Out of nowhere fate can have our hair fall out or see us receive an inher­i­tance from a great-aunt we’d nev­er heard of. The Wheel of For­tune in the exhi­bi­tion space of 1646 car­ries the names of women: pros­ti­tutes; an anatomist who was world famous for her wax mod­els; writ­ers; film char­ac­ters such as Log Lady, the woman who appears in the tele­vi­sion series ​“Twin Peaks” and acts as a medi­um for a proph­e­siz­ing log which she car­ries around with her. Nobody takes her seri­ous­ly, she’s nuts! And there is Njin­ga Mban­di. Nev­er heard of her? Nei­ther had I. This 17^th cen­tu­ry queen of Ndon­go and Mtam­ba dressed as a man and had her own harem filled with attrac­tive guys. The Wheel of For­tune demon­strates that we are far from in con­trol over the cir­cum­stances of our lives. The Wheel of For­tune is also a tele­vi­sion gameshow that gives a low­brow inter­pre­ta­tion of its old mean­ing. All over the world can­di­dates spin the wheel sub­se­quent­ly answer­ing the quizmaster’s ques­tion.

The film begins. In a beau­ti­ful open­ing scene, three women enter the stage wear­ing ele­gant gold col­ored pants. Show­time! Each woman freezes in a pose before tak­ing place behind a large wood­en cloud from which we can only see their faces through oval-shaped cutouts. A hand holds a glass and sil­ver name tags dan­gle from a neck­lace chain. As if in a Greek tragedy, these three women rep­re­sent the cho­rus that intro­duce the arrival of Pan­to­pon Rose and will lat­er ques­tion and com­ment on her. Rose her­self is silent like the ruin of an ora­cle.

Don’t be strangers, move clos­er. Please.
Today we will tell you a sto­ry. mmm­mm

A del­uge of ques­tions:
Have you ever been a fruit bas­ket?
Have you ever thought to be a mon­key?
Have you ever had the sen­sa­tion of already being there?
Have you ever rec­og­nized the unknown?

Hands reach through a black cur­tain. They imi­tate the ges­tures of Bud­dha, Christ, a rap­per, a know-it-all. All those beseech­ing and bless­ing ges­tures that refer to a dif­fer­ent ver­sion of des­tiny. Sys­tems of belief. Sys­tems of thought.
Rose (played by Julie Béna) comes on accom­pa­nied by over­ly ener­getic music. She sits on a stool and answers each ques­tion with a frozen smile, the kind a stew­ardess might have when deny­ing an econ­o­my class pas­sen­ger in shorts and a Hawaii shirt a glass of cham­pagne. The game, after all, must con­tin­ue. The illu­sion of an air­plane jour­ney to a love­ly exot­ic des­ti­na­tion. No prob­lems please. That plas­tic smile is meant to pre­vent and enable all of that. I get stuck on that smile. That fake smile of Pan­to­pon Rose irri­tates me. Its disin­gen­u­ous nature rubs me the wrong way. A smile like that is the ulti­mate deceit.
Accord­ing to philoso­pher Hen­ri Berg­son, the moment a smile doesn’t feel right, it man­i­fests fric­tion in human behav­ior. Accord­ing to Berg­son, some­thing is com­i­cal when a per­son takes on the qual­i­ties of a machine. The laugh­ter sub­se­quent­ly shakes you from your slum­ber. But Pan­to­pon Rose her­self is the machine. It’s not com­i­cal, it’s high­ly uncom­fort­able. The idi­ot­ic laugh­ter of Rose Pan­to­pon fits per­fect­ly in the inten­tion of the scene and this takes a moment to get accus­tomed to. ​“Laugh­ter is paired with a cer­tain degree of insen­si­tiv­i­ty,” writes Maarten Door­man, ​“because those who iden­ti­fy too strong­ly with the oth­er, can no longer laugh at that oth­er.”
Alter­nat­ing with the fake smile are images of the dreams of a prop­er­ty devel­op­er. Shiny real estate. In the sub­se­quent dance, Rose extends her arms and legs out­ward like a mechan­i­cal human, like a res­o­nance of a Kraftwerk per­for­mance — an exhaust­ing, dif­fi­cult to main­tain dance. ​“It’s a mirage,” is the shim­mer­ing sound that can be heard in the back­ground. This mod­ern Rose is a robot ver­sion of the real, feel­ing per­son and that is why the fake smile is so irri­tat­ing.
The fake smile remains when she lip syncs the Sat­ur­day Night Ver­sion of ​“More Than a Woman” by the Bee Gees and when she dances to ​“Rasp­ber­ry Beret” wear­ing a long blond wig. A pole dance in the semi-dark­ness. The music is over­bear­ing to the seduc­tion. Each act is a con­tem­pla­tion of what Rose is not and what she could be.

Who is Pan­to­pon Rose? In William S. Bur­roughs’ Naked Lunch she is men­tioned in pass­ing in a sin­gle sen­tence, as a shad­ow, a mirage, as a brain wave of an old junkie. It’s the kind of sen­tence that is picked up and then stews in your mind ini­ti­at­ing a series of asso­ci­a­tions, enough to base a series on. She picks it up instinc­tive­ly. Julie Béna must have thought, ​“yeah, who could she have been?”
Despite, or per­haps because of, this ini­tial intu­itive per­cep­tion, Béna’s work­ing process has sim­i­lar­i­ties to the devel­op­ment of the book: Bur­roughs worked on Naked Lunch dur­ing many years of trav­el and it con­tin­u­ous­ly changed and devel­oped. His friends Gins­berg and Ker­ouac con­tributed to it also. It was a work that was nev­er fin­ished, that knew many tem­po­rary ver­sions, until the pub­lish­er urgent­ly asked for a defin­i­tive ver­sion. At that point it was fin­ished in two weeks. This is the rea­son there are so many ver­sions, each edi­tion is dif­fer­ent.

Julie Béna’s ​“Have you seen Pan­to­pon Rose?” is a con­tin­u­ing series of exhi­bi­tions (films, per­for­mances, ani­ma­tions, stag­ings, etc.) which, just like Naked Lunch is always adapt­ing to place and time. She adds her ver­sion to an exist­ing series of ​“Ros­es”: a song by the band Ther­a­py (Trou­blegum, 1994); a doc­u­men­tary by Andrea di Cas­tro; and a poem by William Bur­roughs.

Call Pan­to­pon Rose
For a tingly doze
For a warm blan­ket of snows
For an end to your woes
For an up from your lows
Make friends from your foes
Call­ing Pan­to­pon Rose+

The ques­tions of the cho­rus con­tin­ue but the world they ques­tion becomes increas­ing­ly emp­ty.
Have you ever had a prob­lem with your body? Yes maybe. Per­haps. And
What do you do to avoid bad luck?
I cir­cle three times before going to bed. I’m gonna get some cof­fee
Do you know George Clooney?
He is a real starfish. He loves whisky. He is get­ting mar­ried, To Julia, No to Rose. No Julia. AAAAH­H­HH!

They are ques­tions that might be picked up in a tram or a bus, frag­ments of con­ver­sa­tions that have been woven into a script. But Rose doesn’t let you know her, she is unknow­able. Béna uses her own ver­sion of Brion Gysin’s Cut-Up Method. ​“In the sum­mer of 1959 Brion Gysin cut news­pa­per arti­cles into sec­tions and rearranged the sec­tions at ran­dom. Min­utes to Go result­ed from this ini­tial cut-up exper­i­ment. Min­utes to Go con­tains unedit­ed unchanged cut-ups emerg­ing as quite coher­ent and mean­ing­ful prose,” not­ed his friend Bur­roughs.

William S. Bur­roughs writes in the six­ties, a time of trav­el, mind alter­ing drugs and search­ing for the mean­ing of life. Pan­to­pon is a drug, a pure mix of opi­ates con­coct­ed by the phar­ma­ceu­ti­cal con­glom­er­ate Hoff­man-La Roche.

Do you use drugs? Alco­hol?
Have you ever tried Whiskey? Spir­its? Wine?
Spir­it, are you there? (…)
Do you know that that, o that can be deli deli deliri­ous.

How do you know I am real?
I am not real, rose, I am just like you. (..)
You came from a dream.

While under the intox­i­ca­tion of psy­che­del­ic drugs, thor­ough­ly nov­el ideas can emerge. Alter­na­tive visions can reveal them­selves because out­side of the com­mon cog­ni­tive capa­bil­i­ties you can be car­ried away by the cur­rents of exis­ten­tial expe­ri­ences.

Rose Pan­to­pon, in her always chang­ing appear­ance, and in its mod­ern stag­ing of the­ater and revue, show that real­i­ty has many sides and that doubt is the method to keep your­self from being trapped by a sys­tem. You can’t be sure of the ​“truth” as every sys­tem has its own ver­sion of it. Chal­lenge ideas: the teach­ings of Bud­dha; of Jesus with his enlight­en­ing ges­tures; the rap­per; and, ask ques­tions of the cho­rus that tries to gov­ern your life.
We allow a whole host of super­fi­cial­i­ties — a dance, a game, a seduc­tion — to blur our vision and keep us from find­ing depth.

What is the most beau­ti­ful thing that you have ever seen? A light­bulb.
Where does the salt go after death?
Tell me a joke, make me laugh!! Why Why Why?

Miss None, a float­ing wig, engages into con­ver­sa­tion with an anthro­po­mor­phic peanut, Mr. Peanut. These two hosts are intro­duced based on what they are not. Not a bowl of soup, not an umbrel­la, not a walk­ing stick. Airy images float across the screen.
The enchant­i­ng ani­ma­tion exudes insignif­i­cance. Mr. Peanut was the com­mer­cial icon of the Amer­i­can com­pa­ny Planters. Artist Vin­cent Trasov adopt­ed him as his alter-ego and he per­formed — tap dance and all — in a peanut suit made of papi­er-mâché. At a lat­er point he even attempt­ed to become may­or of Van­cou­ver, with the full sup­port of Bur­roughs who hap­pened to be in town.
The ani­ma­tion is a repeat­ed announce­ment for an absent pre­sen­ta­tion. The guest, Rose, does not show up. The Cho­rus, cast in three car­ni­va­lesque eye masks, take her place, although it appears they have sud­den­ly left for New York. noth­ing remains. The vac­u­um. For peanuts! The emp­ty exis­tence, the unset­tling noth­ing­ness.
For a moment Rose does seem to be present only for it to become clear that: ​“Rose only appears in the ques­tion­ing.”

Julie Béna enters wear­ing an ele­gant ver­sion of a robber’s cos­tume with a black cape.
Do you remem­ber? Bits of her life sur­face.
She sings lines from the Bohemi­an Rhap­sody that she picked up as a child. She could hard­ly under­stand the words and there was no inter­net on which to find them. So touch­ing, this awk­ward singing.
Is this the real life? Is this just fan­ta­sy?
Caught in a land­slide, no escape from real­i­ty

After each mem­o­ry Pan­to­pon Rose gives us, the view­er, a droll laugh, some­thing just between us. ​“Do you remem­ber? Up to this point it is a true sto­ry, I promise.” An exag­ger­at­ed wink, we both know bet­ter.
Pan­to­pon Rose dances, sings and plays with the facts.
In his auto­bi­o­graph­i­cal Empire of the Sun, an account of his youth in Lunghua, JG Bal­lard wrote: ​“my life seen through the mir­ror of my fic­tion that is inspired by that life.”
This is not dif­fer­ent.

Béna presents us with a strange mix. There is non­sense and there are pro­found ques­tions. We believe we under­stand our past but the past is con­tin­u­ous­ly shift­ing. Her per­for­mance plays with the bound­aries of what is real, known and reli­able. It inves­ti­gates — in all its facets of the­ater — what is actu­al­ly real and it is a propo­si­tion for a dif­fer­ing truth. That of ques­tion­ing and the accep­tance of uncer­tain­ty. And always with­out prej­u­dice.
But the work is also charged by the fear of empti­ness, a fear that is hid­den in a flood of non­sense state­ments: who likes whiskey or tequi­la; who is gay; where you can eat the best tacos; and, who Rose actu­al­ly is. This empti­ness that open­ly con­nects to Miss None and Mr. Peanut.
Béna per­for­mance is delight­ful, in every smile, in the singing, the danc­ing, the telling, the recit­ing of the poem ​“water water cold cold.” How do you trans­late inse­cu­ri­ty? How do you trans­late empti­ness?
What is your sto­ry?
True as it can be fake.

(Trans­la­tion: Edd Schouten)